Het bizarre leven van Keanu Reeves

Als we willen weten wat de Keanu Reeves van nu echt drijft, moeten we eerst kijken naar de momenten tijdens zijn leven waarop hij langs de rand van de afgrond scheerde. Dat begon op zijn derde, toen zijn vader Samuel Nowlin Reeves het gezin in de steek liet: Keanu zou hem op zijn dertiende voor het laatst zien. Geboren in de Libanese hoofdstad Beiroet en vernoemd naar zijn verre Hawaïaanse oom Keaweaheulu (Keanu betekent ‘frisse wind over de bergen’), leidde Reeves met moeder Patricia Taylor, een kostuumontwerper, vanaf het begin van zijn leven een veredeld zwerversbestaan. Ze verhuisden naar New York en Toronto, waar de jonge Reeves ongeveer evenveel scholen versleet als zijn moeder mannen. Maffe jeugdherinneringen genoeg: glamrocklegende Alice Cooper was eens zijn oppas en verstopte neppoep in de koelkast – Keanu is het soort acteur dat dergelijke anekdotes moeiteloos charmant oplepelt in Amerikaanse talkshows. Stiefvader Paul Aaron, een Hollywoodregisseur, zou de jonge Reeves op het acteerpad hebben gezet. De redding voor Reeves, want het gebrek aan een thuis en geworstel met dyslexie bezorgden hem de nodige ‘gedragsproblemen’: hij werd eenmaal van school gestuurd en haalde nooit een diploma. Hij was een groot ijshockeytalent, verdiende zelfs de bijnaam The Wall als niet te passeren doelman, maar zijn roeping lag elders. Keanu had talent voor entertainment: hoe hij er verzeilde is een raadsel, maar een stokoud filmpje op YouTube toont hoe hij als zestienjarige op een bijeenkomst voor teddyberenfans doet alsof zo’n beer hem wil vermoorden.

Begin jaren tachtig had Reeves nog geen rol bemachtigd maar stelde zo’n eikelige zaakwaarnemer wel allerlei naamsveranderingen voor: KC Reeves bijvoorbeeld (de C vanwege zijn tweede naam Charles) of het opmerkelijk sleazy klinkende Chuck Spadina. Te exotisch, vond hij Keanu. Hij speelde destijds ook in de best degelijke grungeband Dogstar (twee albums: Little Visionary en Happy Ending), maar op het witte doek maakte Keanu, uiteindelijk gewoon als Keanu, met zijn flegmatieke verschijning pas écht indruk. Op zijn 22ste werd zijn talent voor het eerst herkent in het serieuze tienerdrama River’s Edge (1986), waarin zijn personage ontdekt dat een van zijn beste vrienden een moord heeft gepleegd. Hij liet zich niet vastpinnen op een bepaald type rol: twee jolige Bill & Ted-films stonden tegenover het supersjieke kostuumdrama Dangerous Liaisons (1988). In 1991 werd hij definitief omarmd door de mainstream, als surfer/detective in Point Break en tegenover beste vriend River Phoenix in vriendschaps/gaydrama My Own Private Idaho. De legendarische bom-in-de-bus-film Speed maakte hem in 1994 onder regie van de Nederlander Jan de Bont tot volbloed actiester, maar het nieuwste grote drama in zijn leven had zich toen al voltrokken.

Een jaar eerder, Reeves was toen 29 jaar, overleed beste vriend River Phoenix aan een overdosis. Hij had hem hoogstpersoonlijk overgehaald om samen in My Own Private Idaho te spelen, had met het script in zijn jaszak op zijn motor van Toronto naar Florida ruim duizend kilometer gereden om Phoenix op te zoeken. Dat slaat een gat, zou je denken, maar op zijn CV staan na Speed hooguit een handjevol matige films: daarvan zou je met wat goede wil de cult-achtige virtual reality-pulpfilm Johnny Mnemonic (1995) met terugwerkende kracht zelfs visionair kunnen noemen.

Ja, mogelijk werd Reeves een tikje zonderling, na de dood van Phoenix. Op de set van Speed leerde hij in zijn vrije uren stukken van Shakespeares Hamlet uit zijn hoofd, om een zoals hij dat later noemde ‘ying en yang-ding’ te creëren: overdag fysieke actie in een voortrazende bus, in zijn trailer intellectuele stimulans. Hij is dan dé actieheld van de jaren negentig, stelde regisseur Jan de Bont. Niet meer de spierbal-macho in de categorie Schwarzenegger, Stallone of Van Damme, maar een gewonere jongen die minstens even beslist en doelgericht is in zijn daden, maar voor het publiek herkenbaarder oogt en zich ook zo gedraagt.

Reeves wist dankzij een film als Johnny Mnemonic wellicht ook beter wat hij wilde. Speed 2 wees hij af, ook al kwamen De Bont en Bullock hem opzoeken om hem over te halen. In een talkshow zei hij later met een vies gezicht: 'Dit was zo'n situatie in het leven waarin ik het script las en dacht: uuuuwaaah!!' Een film die Speed heet en zich afspeelt op een cruiseschip, hij kon er niets mee. Het hoofd van studio Fox bood hem vervolgens een cheque van 12 miljoen dollar, tevergeefs. Reeves in de Engelse krant The Telegraph: ‘Als ik deze film doe, krabbel ik nooit meer op. Jullie willen we naar de bodem van de oceaan sturen.’ Gelijk had ‘ie: Speed 2 geldt unaniem als een van de belachelijkste vervolgen in de filmgeschiedenis. Fox zette hem op een zwarte lijst, maar voor Reeves’ carrière maakte het weinig verschil...

Lees verder op Blendle of in Playboy december 2018.