Giel Beelen: 'Ik leef zonder grenzen'

Het is bijna alsof je een goed geoutilleerde kermis betreedt, zo bontgekleurd is de standplaats van Giel Beelen. Hij bewoont een Haarlemse kapel uit de 15de eeuw, compleet met metershoge ramen, die hij heeft ingericht met een bonte mix van paars fluwelen banken, een gigantische felroze cd-kast van plexiglas, een knipperlichtende jukebox en een dieppaars vloerkleed. Op een plank aan de muur staat de ene na de andere rij vol zelfhulpboeken, of zelfontwikkelingsboeken zoals Giel ze zelf noemt, en die missen hun uitwerking blijkbaar niet. Alles aan Giel straalt uit dat hij goed in zijn vel zit, een staat van zijn die hij sinds een paar jaar bewust nastreeft. Klinkt niet heel rock-’n-roll, maar is wel heel erg zen. En zen, willen we dat stiekem niet allemaal zijn? ‘Ik heb gemerkt dat ik snel uit verbinding raak met mezelf’, zegt Giel, die voor de gelegenheid gekleed is in een zachtroze trui en een joggingbroek, zijn favoriete slaapkloffie na de nachtuitzending bij BNNVARA op NPO Radio 2. ‘Dat heb ik jarenlang niet geweten, en dat is niet supererg, maar dat is wel iets waar ik nu actief mee bezig ben: voel ik mijn buik nog, volg ik de juiste koers? Doe ik dat niet, dan schiet ik er zo uit.’

Hoe ontdekt een mens zoal dat hij snel uit verbinding raakt met zichzelf?

Dat is een heel proces geweest, waarbij ik om te beginnen radio niet meer zo leuk vond. Ik weet nog dat ik vijf jaar geleden tegen mijn baas zei: ‘Ik heb weinig plezier meer in mijn werk.’ Zij antwoordde dat iedereen dat weleens had: ‘Dat gaat wel over.’ Maar voor mij was dat gevoel heel heftig, omdat mijn hele leven draaide om het maken van radio. Ik wist niet zo goed wat ik ermee moest en ging vooral veel blowen, als ik eerlijk ben.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Ook tijdens uitzendingen?

Dat was bruut geweest, maar nee, gewoon thuis. In mijn eentje, dag in dag uit, als middel om de onrust in mijn hoofd te verzachten. Nicolien, mijn toenmalige vriendin, vond dat echt niet tof. Ik ben zelf ook een keer naar de Jellinek gegaan, omdat ik dacht: dit is niet goed. Maar toen ik daar uitlegde dat ik elke dag een paar haaltjes van een joint nam, zagen zij daar niet echt een probleem in. Zelf zat ik er wel mee in mijn maag, maar de omslag kwam op het moment dat ik een filmpje van mezelf terugzag dat ik bij Jett Rebel thuis had gemaakt. Ik had duidelijk een buikje en dat vond ik echt niet kunnen. In tegenstelling tot de geestelijke shit wist ik meteen: hier moet ik wat aan doen.

Ben je als een malle crunches gaan doen?

Ik heb op Google ingetikt: ‘Hoe krijg ik een sixpack?’ Daar rolde een leuk filmpje van een youtuber uit. Die heb ik gemaild met de vraag of ik bij hem mocht trainen, wat ik tot de dag van vandaag doe. De eerste dag kreeg ik de halterstang niet eens zonder gewichten omhoog, maar al na een week voelde ik dat ik begon te groeien. Daardoor kreeg ik een inzicht, namelijk: alles wat je traint, daar word je beter in. Dat klinkt heel logisch, maar ik moest dat even ondervinden. Daarna dacht ik: kun je dan ook je hersenen trainen? Er is ooit ADD bij me geconstateerd, daar slikte ik ook medicijnen voor, en daarom kon ik vrij snel terecht bij het Hersencentrum Alkmaar. Ik heb daar wekenlang met van die dingen op mijn kop gezeten, om de onderontwikkelde delen van mijn hersenen te stimuleren.

Het klinkt als sciencefiction.

Ik heb er vooral veel geleerd over in verbinding zijn met jezelf. Zo heb ik jarenlang gedacht dat slapen zonde van mijn tijd was. Het leven is toch veel te leuk om in bed door te brengen? Maar als je slecht slaapt, sta je nooit echt scherp in de wedstrijd. Het voelde alsof er een heel nieuwe wereld werd geopend, een speeltuin waarin ik allerlei facetten van mezelf kon trainen. Dan heb ik het over spieren in mijn lichaam, maar ook over dankbaarheidsspieren en positiviteitsspieren. Als kind las ik heel veel, waar ik op een gegeven moment mee ben opgehouden. Dat heb ik weer opgepakt en nu verslind ik boeken over selfcare. Dat klinkt heel kut, maar het gaat gewoon over goed voor jezelf zorgen. Jezelf een aai over je bolletje of een schouderklopje geven. Dat is uiteindelijk wat zelfliefde is.

Zit je vaak op de meditatiekussentjes die je verkoopt?

Elke dag. Dat is een onderdeel geworden van mijn ochtendroutine. Ik weet dat het heel groots en fucking zweverig klinkt, en ik snap ook wel waar dat vandaan komt, maar mediteren is niets anders dan bewust ademhalen.

Benieuwd naar de rest van het interview? Lees het in de nieuwste Playboy of bekijk het op Blendle.