Column Robert van Eijden: 'Hoe zou playmate Noor in het echt zijn?'

In mijn woonkamer hangt een poster van een zwarte kat die comfortabel op de bak zit en een boek leest, een glas rode wijn binnen pootbereik. Op de poster staat in grote letters: That’s what I do / I read books / I drink wine / And I know things. Ik weet niet precies wat ik leuk vind aan deze poster – waarschijnlijk dat de kat kan praten en dat we dezelfde persoonlijkheid hebben. Zelf houd ik ook van op de bank zitten, boeken lezen en wijn drinken. Ook weet ik dingen, zij het niet de nuttigste.

De kattenposter is op de muur geplakt met Pritt ‘poster buddies’. Het is mij een raadsel hoe de firma Pritt aan de naam buddies is gekomen voor deze kleverige witte stukjes ondefinieerbaar spul — waarschijnlijk heeft het ermee te maken dat sommige vrienden ook altijd blijven plakken. Maar dan nog is de naam niet goed gekozen, want de buddies van de firma Pritt blijven niet plakken. Al kan dat natuurlijk ook aan de ondergrond liggen — de muren van mijn doorgeblazen krothuis zijn even poreus als het sociale- woningbouwstelsel zelf.

Ruwweg eens in de maand komt de poster naar beneden. Met donderend geraas, zou ik nu graag typen, maar dat weet ik niet, want de poster valt altijd van de muur wanneer ik slaap of uithuizig ben. Elke keer als de poster van de muur is gevallen, hang ik hem weer op met verse buddies en elke keer hoop ik dat-ie voor eeuwig blijft hangen. Laatst zag ik een psychologe op tv oneliners debiteren die ze ongetwijfeld van citatenwebsites had gehaald. Een van haar mantra’s: Steeds hetzelfde doen en dan verschillende uitkomsten verwachten, is de definitie van waanzin. Dat is een quote die aan Einstein wordt toegeschreven, maar niet van hem afkomstig is. Een van de dingen die ik weet.

Misschien is de poster van de kat te groot. Ik denk erover om hem te vervangen door de kleinere poster van playmate Noor, een 21-jarige studente/influencer uit Limburg die onlangs in dit prachtblad stond en die mij nogal heeft, eh, getriggerd, zoals mijn gabber Paalman dat noemt. Na het bekijken van haar foto’s las ik het interviewtje met haar. Ze vertelde dat ze valt op mannen met een leesbril en een rood fleecevest. ‘Jeuj!’ riep ik, maar ik had mijn leesbril niet op — bij herlezing bleek dat ze valt op mannen met persoonlijkheid. Hmm.

Maar hoe zou playmate Noor zelf zijn in het echt, voorbij de glimmende pagina’s? Misschien heeft ze een Limburgs accent, daar word ik niet gruizig van. Limburgs klinkt toch wat dommig, hoewel Limburg intellectuelen heeft voortgebracht als Pierre Cnoops, Marijke Helwegen, Dion Graus, Hans van der Togt, Jos Verstappen, René Shuman, Hadewych Minis, Camiel Eurlings, Kevin Hofland, Dylan Haegens, Arnold Vanderlyde, Pieter van den Hoogenband, Vivian Boelen, Mylène de la Haye, Thijs Wöltgens en Lies Visschedijk. Nou ja, dat accent neem ik wel op de koop toe — een relatie is geven en nemen, zou de psychologe zeggen.

Terwijl ik op zoek ben naar de Playboy met playmate Noor hoor ik een donderend geraas: de poster met de kat komt naar beneden. Ik loop naar de keuken, pak een aardappelschilmesje en schraap de buddiesrestjes van poster & muur. Daarna plak ik nieuwe buddies en hang de poster weer op. Hij hangt scheef, dus haal ik hem weer los en plak hem nog een keer vast. Beter. Nu maar hopen dat-ie voor eeuwig blijft hangen. Ik ga op de bank zitten om uit te rusten en overweeg dat ik misschien toch niet de juiste persoonlijkheid heb voor playmate Noor.