Playboy Review: Monster Hunter World

Sinds jaar en dag jagen mannen op allerlei beesten om zodoende familie's te voeden en man te worden. Misschien is het daarom dat we triomfantelijk glimlachen wanneer we neerkijken op het karkas van een groots wezen dat na drie kwartier strijd eindelijk dood ten aarde viel. We glimlachen eveneens wanneer we ons mes in het monster zetten en het wezen zorgvuldig fileren. Met de nieuwe materialen kunnen we immers dat ene geweldige harnas maken en zijn we voorbereid op het immense gevecht dat ons erna te wachten staat met een nog groter wezen. 

@backlink(208943)

Een steile leercurve

Wie de voorgaande games niet gespeeld heeft kan rekenen op een steile leercurve. Na een korte introductie en een kennismaking met de gameplay wordt je in de hub Astera (het kamp waar je telkens naar terugkeert om nieuwe opdrachten aan te nemen) overladen door schermen, informatie en verschillende soorten quests. Dat je ook direct moet kiezen uit één van veertien verschillende soorten wapens (je kunt gedurende de game altijd andere wapens kiezen met ieder eigen combo's) en dat niet alle gameplay-mogelijkheden helder uitgelegd worden maakt het er niet makkelijker op. Wie echter enkele uren doorzet, de tijd neemt en rustig alle tutorials leest (en misschien het een en ander online opzoekt) krijgt echter een ervaring voorgeschoteld die zijn weerga niet kent. Voor het eerst is een Monster Hunter-game zo toegankelijk want hoewel de leercurve als steil beschouwd kan worden valt het in het niet bij de complexiteit van de voorgaande delen. Eindelijk kun je jagen zoals je altijd al wilde. 

Loop

Monster Hunter World werkt in de vorm van een loop. Je krijgt de opdracht om een monster te doden, je bereidt je voor middels het smeden van wapens, armor en het aanschaffen van items, je trekt de wildernis in en volgt sporen van het doelwit, tijdens de confrontatie vecht je soms wel een half uur a drie kwartier lang tot het wezen gedood is en ten slotte snijd je het beest in stukken waarna je met de verworven materialen nieuwe spullen kunt maken bij de smit. Vervolgens begint de loop opnieuw. Zodoende doe je eigenlijk gedurende de hele game hetzelfde wat mogelijk de illusie wekt dat de game snel in herhaling valt maar niets is minder waar. Zelfs na 25 uur spelen heb je niet het idee dat je telkens hetzelfde gedaan hebt. Dit komt vooral door de prachtige omgevingen, die allen een eigen zeer levendig ecosysteem hebben, en de monsters die je telkens op het puntje van de stoel weten te houden. 

Ecosystemen

Gewapend met een boog en in het gezelschap van onze beste medejager (een Palico, oftewel een katachtig wezen dat je gedurende de hele game volgt en steunt tijdens de gevechten) wandelen we na een uur of acht spelen door een dorre woestijn. Al enkele minuten lang volgen we de voetsporen van een wetenschapper die in een moeras verdwenen is. Op het moment dat we hem vinden worden we aangevallen door een slijmerig, gigantisch en vooral erg boos wezen. We vuren een pijlenregen op het monster af en hopen dat we de aanvallen kunnen pareren maar al snel komen we erachter dat we minder goed voorbereid zijn dan gehoopt.

Als lafaards slaan we op de vlucht hopende dat we ergens een gezondheidsdrankje kunnen nuttigen om de levensbalk weer op een acceptabel niveau te krijgen. Met het beest op onze hielen rennen we een nieuw moeras in en dan gebeurt het: een ander gigantisch monster duikt vanuit het niets op en valt onze achtervolger aan. Ze geraken met elkaar in gevecht omdat wij tijdens de vlucht het territorium van monster #2 binnengegaan zijn. Terwijl de twee vijanden van ieder tien meter hoog met elkaar op de vuist gaan duiken wij broekpoepend de bosjes in waar we zo snel mogelijk een hap eten en drinken om onze wonden te genezen. Na de strijd tussen de giganten vertrekt ons doelwit mank en gewond terug naar zijn schuilplaats. Overmoedig zetten we de achtervolging in om onze klus af te maken. 

Bovenstaand is slechts één van de vele memorabele momenten die het ecosysteem van Monster Hunter World ons voorgeschoteld heeft. Met kloppend hart ren je uur na uur door de wildernis terwijl jij graag jager blijft in plaats van prooi wordt. Een helse taak. 

Online

Zijn de monsters jou iets te gevaarlijk? In het kamp Astera kun je online medespelers vinden. Met een party van vier ondersteun je elkaar vervolgens tijdens de jacht. Alleen jagen was al geweldig maar samen met je vrienden in het kielzog van een T-Rex-achtig beest door een oerbos snuffelen laat je voelen alsof je deel bent van een roedel hongerige, bloeddorstig vleeseters. En dat spreekt menig man meer aan dan dat hij toegeeft.  

Conclusie

Monster Hunter World is geen game is die je even zes uurtjes tussendoor speelt en dat is helemaal goed. Je neemt de tijd om de monsters te bestuderen, je vecht urenlang met vijanden die daadwerkelijk gevaarlijk zijn (in tegenstelling tot de vele games waar je als eenmansleger honderden vijanden over de kling jaagt) en je leert te overleven in een wereld waarin jij verre van bovenaan de voedselketen staat. De natuur wordt op sublieme wijze weergegeven en de hoewel de gameplay vooral in de vorm van een loop bestaat gaat het jagen nooit vervelen. Een beetje jammer dat het verhaal flinterdun is (je maakt deel uit van de vijfde vloot jagers en ontdekkingsreizigers op een nieuw ontdekt continent) en dat niet alles je goed uitgelegd wordt (wtf we konden al die tijd bommen en vallen gebruiken en via paddenstoelen monsters mounten?). Het online aspect is fantastisch en vooral het gevoel dat je als echte vent op jacht bent is heerlijk.