Jeroen van Inkel: 'ik was de onbetwiste nummer één van Nederland'

Je maakte eerder dit jaar de overstap naar NPO Radio 2. Je maakt daar niet alleen het weekendprogramma Rinkeldekinkel, maar in de nacht van zondag op maandag ook Van Inkelʼs Choice en de podcast Fiction Factory. Is dat niet wat veel?

Nou nee, want de programma’s zijn redelijk verspreid. Rinkeldekinkel zit op zaterdagen zondagochtend van 07.00 tot 10.00 uur en Van Inkel's Choice op zondagnacht van 00.00 tot 02.00 uur. De podcast kun je luisteren wanneer je wilt. Inhoudelijk verschillen de programma’s ook veel van elkaar.

Rinkeldekinkel is een ochtendprogramma waarin aandacht is voor muziek en actualiteiten, terwijl het in Van Inkel's Choice puur om de muziek gaat. Geen gelul, gewoon de muziek die ik mooi vind. Fiction Factory is weer heel iets anders. Ik kan het nergens mee vergelijken, want het genre bestaat nog niet. Het is kort gezegd een muzikale sfeerreis waarin ik elke aflevering een thema behandel – bijvoorbeeld ‘Earth’. Ik ga op zoek naar audiofragmenten uit de geschiedenis of de actualiteit die met dit thema te maken hebben en plak daar sfeervolle synthesizermuziek onder. Het is heel kunstzinnig. Ik geef hier echt toe aan een deel van mijn brein dat ik nog nooit eerder heb aangesproken.

Luister je privé andere muziek dan op het werk?

In de auto draai ik wel andere dingen dan in mijn programma’s. De laatste tijd luister ik veel naar Röyksopp. Dat is best vage muziek. Ik vind dat lekker omdat die muziek totaal geen link met mijn werk heeft. Als diskjockey denk je altijd als je een nummer hoort: kan dit een hit worden, zouden de mensen dit leuk vinden? Als ik mezelf wil isoleren en even tot rust wil komen dan zet ik muziek op waar ik niet beroepsmatig mee bezig hoef te zijn.

Na heel lang bij de commerciële radio gewerkt te hebben, kwam je drie jaar geleden terug bij de publieke omroep. Kun je daar meer je ei kwijt dan bij de commerciëlen?

NPO Radio 2 is de handschoen die mij past.

Ik kan doen en laten wat ik wil. Een programma als Fiction Factory had ik bij Radio 538 of Qmusic niet kunnen maken. Bij de commerciëlen gaat het zo: je krijgt een playlist met 1.200 liedjes en daar moet je het maar mee doen. Ik merkte dat ik heel ongelukkig werd van het voor de honderdste keer aankondigen van Under the bridge van de Red Hot Chili Peppers, dus toen heb ik de knoop doorgehakt.

Ben je wel blij met de tijden waarop je bent ingedeeld? Zou je niet veel liever op primetime een programma willen maken?

Die tijden zijn misschien apart, maar ik vind ze eigenlijk wel prettig. Als je op primetime een programma maakt, dan word je geleefd door het programma en alles eromheen. Je moet internetfilmpjes gaan maken en actief worden op social media – dat hoeft van mij niet zo. Die tijd heb ik gehad. Als de nood hoog is en ze hebben niemand anders op die tijd, dan loop ik er niet voor weg, maar ik ben op dit moment tevreden met deze tijden.

Je heet eigenlijk Jeroen Donderwinkel.Dat is toch ook een prima naam voor een dj?

Dat is inderdaad een geweldige naam, want hij heeft een mooie klank en als je hem hoort blijft hij meteen hangen. Alleen: toen ik begon met radio maken, begon ik bij een piraat, en piratenzenders waren zo illegaal als maar kan. Je kon er zelfs voor gearresteerd worden en een strafblad krijgen. Mijn ouders zeiden: prima dat je daar programma’s gaat maken, maar niet onder onze familienaam. In die tijd was het trouwens heel gebruikelijk om als diskjockey een andere naam te kiezen.

In een van de eerste interviews met jou die ik las, zei je dat je de ambitie had om de beste dj van het land te worden.Is dat gelukt?

Ja. Het is misschien gek om van jezelf te zeggen, maar eind jaren tachtig en begin jaren negentig was ik wel de onbetwiste nummer één van Nederland. Alle nieuwe dj’s waren klonen van mij. In die periode was radio ook heel erg in ontwikkeling, dus ik kon ook dingen toevoegen die nooit eerder gedaan waren.

Adam Curry of Rob Stenders?

Oef, dat is een moeilijke vraag. Dat is hetzelfde als een ouder vragen van welk kind hij of zij het meest houdt. Adam en Rob zijn twee compleet andere mannen. Adam was een grote ster met alles erop en eraan: een flashy leven leiden met vervoer in limo en helikopter, groot haar, leren jassen, cowboylaarzen, veel geld uitgeven en de milf van de eeuw trouwen. Rob kwam altijd zo onopvallend mogelijk de studio binnen. Hij legde het plastic tasje dat hij bij zich had naast zich neer, trok zijn schoenen uit en maakte op z’n sokken Stenders &Van Inkel. Het zijn zulke verschillende personen, maar gek genoeg heb ik met allebei dezelfde klik. Zet ons voor een microfoon en er komt altijd wel iets.

Rob Stenders werkt ook bij NPO Radio 2.Betekent dat de terugkeer van Stenders & Van Inkel?

We zitten inderdaad weer bij dezelfde zender, dus misschien dat we dat weer eens kunnen doen. Het lijkt me in ieder geval hartstikke leuk, maar ik ben ook een beetje huiverig. Zitten de mensen nog wel op ons te wachten? Vroeger waren we natuurlijk rebels en recalcitrant, maar om dat nu nog steeds te zijn, als twee mannen van middelbare leeftijd… Dat wordt een beetje zielig. We moeten dus een nieuwe modus operandi vinden die werkt.

Benieuwd naar de rest van het interview? Lees het in de nieuwste Playboy of bekijk het gratis op Blendle.