'Ik besloot om van het lezen van deze brief een intieme aangelegenheid te maken'

Iemand vertelde me ooit dat schoonheid op de gekste plekken te vinden is. Maar ik had nooit verwacht dat ik liefde zou vinden in het door plassen en ratten geteisterde New Yorkse metrosysteem. Ik zat in de metro op weg naar huis van mijn werk, in mezelf gekeerd, zoals je doet wanneer je omsingeld bent door vreemden, dichter op elkaar dan goed voor je is. Met één type in het bijzonder vermeed ik oogcontact: een overbehaarde cowboy die duidelijk te ver van huis was afgedwaald. Pruimtabak sijpelde door zijn tanden terwijl hij me aanstaarde. Ik keek naar een versleten bladzijde van een boek dat ik al een half dozijn keer heb gelezen. Dat boek heb ik alleen bij me om interessant over te komen als ik een aantrekkelijke man of vrouw in mijn omgeving zie of om ondergedompeld te lijken in iets waar ik gewoon niet aan kan ontsnappen. Laatst stond er een vuurspuwer in mijn treinstel net iets te dicht in mijn buurt. Meneer, stap alstublieft achteruit, anders vat mijn boek vlam, zei ik. Je snapt de essentie: dat boek heeft me vaak genoeg geholpen.

Terwijl de cowboy in de metro naar mijn shirt bleef staren, viel er een walgelijk stukje tabak uit zijn mond op een brief naast mijn voet. Dit stuk verouderd perkament prikkelde meteen mijn interesse. In onze snelle online samenleving zijn handgeschreven brieven verborgen schatten, relikwieën van eenvoudiger tijden. En door het zorgvuldig cursief opgeschreven adres kon ik zien dat dit een goede zou worden. Ik raapte ’m op terwijl ik de cowboy toebeet: ‘Take a picture. It will last longer.’ Toen scheurde ik de brief open. Ik voelde me als een kind zo nieuwsgierig, voyeuristisch turend op witte pagina’s bedekt met dit ouderwetse lettertype. Een muskusachtig aroma lekte uit de envelop en herinnerde me aan mijn oma. De nostalgie van haar innige omhelzing kriebelde mijn binnenste en gaf me een warm gevoel. Toen ik merkte dat de ogen in het treinstel op mij gericht waren, besloot ik om van het lezen van deze brief een intieme aangelegenheid te maken en de pagina’s terug in de envelop te stoppen. Ik stopte hem in de zak van mijn pak.

Meteen bij het verlaten van het station kreeg ik een spervuur van e-mails van werknemers die streden om mijn aandacht. Normaal gesproken zou ik antwoorden tijdens mijn wandeling naar huis, hoofd naar beneden, op de automatische piloot. Maar vanavond keek ik voor één keer naar de sterren terwijl ik die brief vasthield in mijn zak. Alsof ik ’m naar een veilige plek begeleidde, als een delicaat geheim. Toen ik mijn zware houten deur opendeed, liet ik mijn koffer op dramatische wijze op de grond vallen, slaakte een diepe zucht en maakte mijn beha los, om het zweet onder mijn borsten te laten ademen. Ik zette de douche aan en stak kaarsen aan terwijl het water opwarmde en glipte toen naar binnen. Druppels stroomden over mijn gezicht en verwijderden de gedachten van de dag en de spinnenwebben die de hoeken van mijn hersenen vertroebelden. Ik kon niet anders dan nadenken over wat de envelop zou kunnen bevatten: een briefje van een man aan de ex die hij terugwil? Een student die zijn oma schrijft? Een hipster die als grap brieven achterlaat in metro’s?

Terwijl ik me afdroogde en olie wreef over mijn lichaam, begon ik me sensueel te voelen. Ik werd onmiddellijk opgewonden door mijn eigen aanraking. Onbewust dwaalde mijn hand af naar mijn clit. Ik begon er langzaam en zacht over te wrijven, daarna krachtig, terwijl ik kreunde...

Weten hoe het verhaal afloopt? Koop dan de nieuwste Playboy. Nu nog verkrijgbaar in de winkel!