'Hij tilde me op, legde me op het aanrecht en trok mijn rok omhoog'

Ik zat uur na uur hartjes te krabbelen op blanco pagina’s, starend naar de grote fontein op het plein, wachtend tot er woorden zouden komen. Wat in plaats daarvan kwam was een man, een Romeinse god. Verwaand ging hij aan mijn tafel zitten en glimlachte. "Heb je een writer’s block?" zei hij in krakkemikkig Engels met een dik Italiaans accent. "Si," gaf ik toe. "Ik heb naar je gekeken," onthulde hij. "O?" Mijn wangen verraadden me, ik bloosde. "Ja, en je lijkt erg bezorgd," mijmerde hij. Nou, dat was een klap in mijn maag. Er waren verschillende bijvoeglijke naamwoorden die smakelijker zouden zijn geweest, prettiger in het gehoor dan bezorgd. Ik reageerde niet op hem en liet het gewicht van de stilte zwaar op mijn gedachten rusten. Ten slotte zei hij: "Mag ik een glas wijn voor je halen?" "Tuurlijk," zei ik, overtuigd door zijn volmaakte grijns. Natuurlijk wist hij hoe knap hij was. Anders zou hij niet het vertrouwen hebben om een vreemde te benaderen en zijn mening te uiten.

De tijd vorderde terwijl de momenten in elkaar overvloeiden, ons gelach en geklets als golven op elkaar botsten vervolgens in een cyclische eb en vloed naar beneden sudderen. Een fles witte wijn in de middagzon kan dat effect op je hebben... of misschien was het het gemak van zijn bewegingen en spraak waardoor je ‘il dolce far niente’ voelde, de Italiaanse filosofie van heerlijke luiheid: de zoetheid van niks doen. Hij legde zijn hand op de mijne en ik glipte in het diepe uiteinde van zijn grote blauwe ogen. Als je erin keek, voelde het alsof je tijdens een sneeuwstorm in een buitenjacuzzi zweefde: een spannende tegenstrijdigheid die ik altijd al eens had willen proberen. In een daad van masochisme, of zelfbehoud, keek ik weg en voelde ik een rilling over mijn rug lopen. De zon begon onder te gaan, dus bracht hij me terug naar mijn tijdelijke huis. Op ons gemak leunden we de stilte in, terwijl we onze gedachten naar de wolken lieten zweven en ze bij zonsondergang een decadente tint kauwgomroze gaven. "Tot ziens zon," zei hij, terwijl die achter de geplaveide straat verdween.

"Wil je binnenkomen?" hoorde ik mezelf zeggen. "Tuurlijk," zei hij alsof hij dat al meer dan duizend keer had gedaan. Hij liep de keuken in en opende vertrouwd de wijnkast. "Dit is het huis van mijn tante," gaf hij toe. "O, dus je wist wie ik was?" "Ja, je hebt me betrapt. Ik was benieuwd welke mysterieuze Amerikaanse schrijver een verlaten huisje met een beetje stromend water zou huren," zei hij terwijl er druppels uit de gootsteenkraan lekten. "Ik," haalde ik speels mijn schouders op. "Laat mij dit voor je oplossen," zei hij terwijl hij ridderlijk onder de gootsteen begon te rommelen. Ik ontkurkte een fles wijn en staarde naar zijn brute kracht. Het zorgde ervoor dat ik me op de meest vleiende manier klein voelde. Toen kroop hij naar buiten en zette de gootsteen aan. "Tutto bene," zei hij, terwijl hij zijn handwerk bewonderde. "Grazie mille!" Ik bedankte hem, schijnbaar voor de reparatie, maar eigenlijk vooral voor zijn rauwe sexappeal die mijn lust deed herleven. "Prego," glimlachte hij. Voorzichtig duwde hij mijn krullende bruine lokken weg van mijn gezicht en kuste toen op indrukwekkende wijze mijn nek, waardoor het onuitgesprokene werd bevestigd: dat ik me aan hem zou overgeven.

Hij drukte zijn lippen tegen de mijne. Sinds Hem was ik niet meer zo geraakt en de plotselinge genegenheid beroerde me tot tranen toe. Als iemand die maandenlang in de woestijn is geweest, had ik me niet gerealiseerd hoe dorstig ik was totdat ik die eerste slok op mijn tong voelde. Koortsachtig tilde hij me op, legde me op het aanrecht en trok mijn rok omhoog...

Weten hoe het verhaal afloopt? Koop dan de nieuwste Playboy en lees het volledige erotische verhaal geschreven door Playmate Noël Leon. Nu verkrijgbaar in de winkel!