We spraken Ronnie Flex over stoppen met blowen, muziek, onzekerheid en social media

Ronnie Flex ploft op de bank in zijn woonkamer in Capelle aan den IJssel. Hij is niet lang geleden terugverhuisd vanuit Rotterdam. Er staan nog uit te pakken verhuisdozen in de woonkamer. Naast hem op de bank liggen enkele game-consoles. In een papierbak naast de televisie liggen exemplaren van History Magazine, uitgegeven door televisiezender National Geographic. Hij steekt een nieuwe sigaret op, zoals hij de komende twee uur vaak zal blijven doen. Het is vrijdag. Morgen, zaterdagavond, speelt Ronnie Flex opnieuw voor een uitverkocht Paradiso, net als drie weken geleden. Het is de laatste show rond zijn vorige album Rémi, voor de opvolger NORI verschijnt.

1. Een uitverkocht Paradiso. Ben jij daar nog gespannen voor?

Nee, nu nog niet. Dat begint morgen pas, een half uurtje van tevoren. En ik stond er vorige week ook al, dus ik denk dat het nu wel meevalt. Ik voel vooral spanning als ik het gevoel heb dat ik iets moet bewijzen. Ik bijt op mijn nagels. De laatste jaren is het wat verminderd, maar als ik een groot optreden heb of iets moet doen op radio of televisie, zijn mijn nagels heel kort. Als ik het podium opkom, gilt het publiek vaak zo hard dat ik mezelf niet hoor. Daardoor denk ik vaak de eerste nummers: bij de repetitie ging het beter. Maar na een nummer of drie gaat dat weer over, en de zenuwen ook.

2. Komt het weleens voor dat jij het zelf helemaal niet zo goed vindt, en zij wel?

Ja, man. Die single met Maan bijvoorbeeld. Ik had eigenlijk alleen dat refrein, dat ene zinnetje ‘Blijf bij mij, ga niet weg. Jij bent de enige die ik heb.’ Dat kleine stukje had ik opgenomen, best aangeschoten, laat in de avond. Maar ik zag dat het de mensen die ik het liet horen echt bewoog, en toen begon ik er zelf ook in te geloven. Mijn vrienden en directe omgeving hebben best een grote invloed op me.

3. Je bent gestopt met blowen, heb je zelf bekendgemaakt via je social media. Je blowde al heel lang heel veel. Je hele leven als artiest. Nu ben je sinds kort een niet-blowende artiest. Wat is het grootste verschil, wat jou betreft?

Ik heb nu een baantje bij RTL4, als jurylid bij It Takes 2. Dat had nooit gekund toen ik nog blowde. Ik onthoud nu alles, ik ben veel socialer, kan veel beter uit mijn woorden komen. Ik ben uit mijn eigen kooi. Ik blowde vanaf mijn zeventiende, maar niet vanaf het begin zo frequent als op het eind. Het werd pas de laatste drie jaar een probleem, waarbij ik me eigenlijk niet meer echt bewust was van wat ik meemaakte.

4. Vond je het op het eind nog steeds lekker?

Heel lekker. Ik heb nu drie maanden niet geblowd, ik rook alleen sigaretten, wat ik nodig heb ik om niet te blowen. Ik vind blowen nog steeds lekker, echt alles eraan. Dat was precies het probleem. Ik zat hele dagen thuis te gamen, gooide een beetje met de pet naar alles; als ik iemand moest bellen om bijvoorbeeld een clip op te nemen kon ik dat gerust twee weken uitstellen. Ik vind het jammer, want ik vind blowen écht heel chill, maar het is niet goed voor me. Ik wist ook dat ik er in één keer mee moest stoppen met hulp van anderen, en ook echt helemaal. Eerlijk gezegd geloofde ik niet honderd procent erin dat het me zou lukken. Maar ik denk dat de enorme peer pressure die ontstond nadat ik op het social media had gezet ook wel heeft geholpen. Jezelf teleurstellen is erg, maar ik zou nu ook veel andere mensen teleurstellen, die me 20.000 berichten hebben gestuurd. 20.000! Mensen met verhalen over de ellende die ze hebben meegemaakt, tot misbruik aan toe, en mensen die me veel succes wensen. Ik dacht: ik kan hierna niet in het nieuws komen met het bericht dat ik weer blow. Dat heeft de druk wel extra verhoogd.

5. Je refereert in je interviews geregeld naar een vaderschap, met zinnen over wat jouw kinderen later al dan niet zouden doen of mogen.

Ik zou wel echt graag kinderen willen, ja. Dat is eigenlijk het enige waarvan ik me kan voorstellen dat ik het belangrijker ga vinden dan mijn hele carrière. Het lijkt me echt top. Ik kan het ook altijd wel goed vinden met kinderen. Het is misschien een rare vergelijking, maar als ik met kinderen praat heb ik hetzelfde als wanneer ik game: ik kan met mijn gedachten even helemaal weg zijn bij mezelf, het gaat er dan om hoe het kind iets zegt, je moet mee in een ander universum. Ik vind dat rustgevend. Streng zijn, dat lijkt me wel best lastig. Ik denk dat ik een coole vader zou willen zijn. Ook omdat ik zo goed op kan gaan in de wereld van kids, omdat ik dat zo chill vind. Misschien wel té chill.

6. Toen Drank & Drugs van jou en Lil’ Kleine een hit werd, ontstond een enorme maatschappelijke discussie over de tekst van dat nummer. En over de gevaren van drank en van drugs. Kijk je daar nu anders op terug? 

...

Lees het hele interview in de Playboy die nu in de winkel ligt of op Blendle!