Dertig jaar lang zát hij op uitgaan. Nu leeft hij bijna als een topsporter. duncan Stutterheim, de feestentrepreneur die miljoenen verdiende met ID&T, blikt met een nieuw boek terug op het krankzinnige avontuur. 'Ik had een paarse Lamborghini. Omdat het niet kon.'
Je ziet er afgetraind en zorgeloos uit.
Ik drink geen alcohol meer. Al twee jaar niet meer. Ben ik mee gestopt, eigenlijk gelijktijdig met het moment dat ik stopte met werken bij SFX (de organisatie die zijn bedrijf overnam). Niet geheel vrijwillig hoor. Het ging helemaal mis. Na de overname van ID&T door SFX moest ik op een gegeven moment naar Miami. Die overname was al verzuurd. Acht graden hier. 25 graden daar. Kom aan in een zwembad. Klok gaat achteruit. Lekker drinken. Felle discussies. Tot twee uur s nachts. s Morgens vergadering met elkaar. Dag erna. Ik sta op. Bam! Gezicht verlamd. Tekenen van de ziekte van Bell. Totaal gesloopt was ik. Toen ben ik gestopt met drinken. Eerst drie maanden en dat vond ik wel lekker. Toen zes maanden. Toen een jaar. Nu zit ik op bijna twee jaar.
Lees ook: Raemon Sluiter: Geen sex voor de wedstrijd? Die regel is bullshit
Geen ander spul meer?
Soms. Tijdens een bijzonder feest wil ik nog weleens een goed pilletje nemen. En ik rook nog weleens een jointje, of ik pak een paddenstoeltje. Of Ayahuasca, drink ik ook weleens. Maar we zijn wel iets minder van het heftige partyen.
Is dat uitgaan nog wel leuk nu?
Haha. Als je niet meer drinkt, dan merk je dat de Pacha in Ibiza niet meer zo heel leuk is. De drukte, de mensen, het gedoe. Dan merk je ineens hoe krachtig en sterk die drankindustrie is. Die hebben dat hele uitgaansleven geclaimd. Als je die Pacha binnenkomt, dan voel je het ook. Die muziek staat knetterhard. Als je niet drinkt, en ze botsen tegen je aan, denk je: wat is het hier druk. Je gaat anders kijken. Je blik wordt anders. Zuiverder. Je kijkt met andere ogen. Als je drinkt ga je maar door. Ik stond s ochtends op met hoofdpijn, ging naar de wc en zag dat mijn ontlasting soms geel was. Dan denk je: oké, mijn lever werkt misschien iets te hard nu. Ik was een bingedrinker. Ik was verslaafd aan het gevoel. Lekker dat etentje, lekker dat wijntje. Ik ben zes kilo afgevallen sindsdien.
Al die verhalen zijn gebundeld in een nieuw boek, dat deze maand verschijnt. Als je dat leest, denk je dan steeds: nu gaan die jongens van ID&T failliet?
Dacht mijn vader (IT-multimiljonair Cor Stutterheim, red.) ook. Ja, ik vond mezelf altijd wel een zakenman, maar of ik dat ben .eigenlijk wil ik gewoon mooie dingen maken. Ik wilde gewoon gave feesten geven, dat geld interesseerde me niet. Maar als je dan 100 man voor je hebt werken, móét je wel zakelijk zijn. Na de eerste Mysteryland waren we bijna failliet. We hadden het geluk dat we verzamel-cds verkochten, samen met Arcade. Op een gegeven moment waren we verantwoordelijk voor een kwart van de omzet van héél Arcade. Vier van die verzamelaars in de top twintig. Dat was onze redding, want met die feesten gingen we helemaal nat. Op basis van de inkomsten van Arcade konden we een betalingsregeling treffen met onze leveranciers, anders waren we omgevallen.
Met de uitkoop van ID&T heb je de Shell-toren kunnen kopen aan het IJ, nu de A'DAM Toren. Voel je je de Donald Trump van Amsterdam?
Ik zie het niet als een grote fallus ofzo, of als een nieuwe Lamborghini. Mijn naam staat er niet op. Ik zie het als een creatieve hangout. Ja, hoe ging dat? Op een gegeven moment zag ik dat ding. Ik kom natuurlijk uit Noord (Landsmeer). Geen Amsterdammer heeft ooit naar rechts gekeken als hij bij dat pontje stond te wachten om naar Centraal te varen. Het was een fort. Het beveiligde fort van Shell dat je niet binnenkwam. Sinds 1970 niet. Ook omdat het een doelwit was. Er waren 32 geïnteresseerden om het gebouw te exploiteren. Sander Groet, ex-zakenpartner van ID&T, was ook bezig. Zoals we een feest zouden geven, zo hebben we het plan voor die toren opgezet.