Emily Ferguson over haar ‘hot painter’-imago: ‘Ik kan mijn gezicht niet veranderen’

Voordat je fulltime kunstenaar werd, deed je modellenwerk. Waarom die switch?
‘Als tiener werd ik gescout en gecontracteerd door een klein modellenbureau in Los Angeles. Ondertussen werkte ik ook bij supermarkt Trader Joe’s als sign artist en bediende, eigenlijk deed ik alles wat nodig was om een werkruimte en materialen te betalen. Ik had geen nagel om mijn kont te krabben. Die baantje waren gewoon een middel om mijn doel te bereiken.’

Modellenwerk wordt vaak gezien als glamoureus. Hoe was jouw persoonlijke ervaring?
‘Ik heb het nooit leuk gevonden. Ik heb geprobeerd mezelf ertoe te zetten het leuk te vinden, maar het voelde nooit goed. Het beste aan het werk was dat ik echt geweldige mensen ontmoette. Het haalde me echt uit mijn bubbel en maakte me minder verlegen. Ik ontmoette allerlei verschillende soorten mensen en dat gaf me echt een boost, niet het feit dat ik op de foto moest, dat interesseerde me niet.’

Wat vind je van mensen die je een ‘hot painter’ noemen?
‘Het is onvermijdelijk, maar ik kan mijn gezicht niet veranderen. Ik zou willen dat mensen zich minder op uiterlijk zouden richten; het betekent niet veel voor me. Ik sta niet graag in de schijnwerpers, maar ik zie het ook als een kans om te laten zien wie de persoon achter de schilderijen is. Het is dus een complexe balans.’

Je zelfportretten vertegenwoordigen een significante verschuiving in je werk. Hoe heeft deze kwetsbaarheid je kunst beïnvloed?
‘Mijn eerste zelfportret was volkomen onbedoeld van mijn kant. Toen ik de show voor Half Gallery maakte, voelde ik me echt vastgelopen en ik herinner me dat ik in één van de boeken van Alice Neels keek – ik hou van haar werk – en ik haar zelfportret zelf. Daar begon het. Ik voelde me ongelooflijk kwetsbaar en het was heel moeilijk voor me, maar ik wilde het werk doordrenken met diepere persoonlijke emotie. Aanvankelijk had ik er twijfels over, maar toen ik besloot het zelfportret op te nemen in de show, waren de reacties ongelooflijk! Ik was overdonderd. Ik denk niet dat het iets te maken had met mijn uiterlijk, maar meer dat mensen er een emotie in zagen en een rauwheid die ik nog niet eerder had aangeboord. Ik zie het als een buitenlichamelijke ervaring. Het moedigde me echt aan om dingen te strippen, om er eenvoudig en eerlijk naar te kijken.’

Herinner je je de emoties die je voelde toen je dit werk maakte?
‘Toen ik dat eerste werk maakte, had ik eigenlijk een zeer traumatische ervaring. Mijn koperspiraaltje – dat ik al zes jaar had – brak af en kwam in mijn baarmoeder terecht. Ik moest het laten verwijderen. Opeens behoorde ik tot de 1% vrouwen bij wie er iets misgaat. Ik had te maken met doktersrekeningen, ik was net verhuisd naar een nieuw huis en het was allemaal erg stressvol. Het had een grote impact op me, waardoor ik me erg bewust werd van mijn lichaam en wat ik wel en niet kon beheersen tijdens het maken van dit werk.’

Je schilderij van een schaamhaarpruik in je laatste tentoonstelling is een gedurfd statement over schoonheidsnormen en vrouwelijke seksualiteit. Hoe past dit stuk in je oeuvre?
‘Ik raakte geïnspireerd door het keer op keer bekijken van John Galliano’s Martin Margiela-modeshow. Hoewel Galliano een controversieel figuur is, was de esthetiek van de show ongelooflijk. Het voelde als een heropleving van haute couture, waarbij mode tot kunst werd verheven op een manier die we al lange tijd niet meer hadden gezien. Ik ben een enorme vintage-liefhebber en in mijn hart absoluut een NorCal-meisje (uit Noord-Californië, red.), soms scheer ik mijn oksels of benen niet, dus het idee om lichaamshaar op een vrouwelijke manier terug te krijgen, voelde heel cool voor me! Ook merkins (schaamhaarpruiken, red.) bestaan al honderden jaren en zijn nogal grotesk. Ze werden gebruikt door sekswerkers om luizen te bedekken en te voldoen aan de schoonheidsnormen van die tijd, waarbij schaamhaar een belangrijk onderdeel van aantrekkelijkheid was. Ik vond het geweldig om met deze ideeën te spelen!’

Je schilderijen tonen vaak vrouwen die zelfvertrouwen uitstralen. Hoe definieer je zelfvertrouwen?
‘Ik geloof dat zelfvertrouwen is dat je op je intuïtie vertrouwt. Het heeft helemaal niets te maken met uiterlijk of carrière of zoiets. Je kunt het zelfvertrouwen van de vrouwen in mijn schilderijen voelen door het leven dat ze leiden en de ruimtes waarin ze leven. Ze vertrouwen en geloven in zichzelf, wat voor mij een zelfverzekerde vrouw definieert. Het gaat er echt om dat je bij je eigen waarheden blijft.’