Levi Rigters: ‘Ik hield mijn paniekaanvallen voor mezelf’

Levi Rigters verbaasde Rico Verhoeven in maart nog met zijn ‘spinning backfist’, waarmee hij de regerend wereldkampioen kickboksen tegen het canvas sloeg. Maar helaas voor Levi krabbelde Rico weer op, waardoor hij de winst en het half miljoen aan prijzengeld uiteindelijk aan zijn neus voorbij zag gaan. Op 7 december staan de twee weer tegenover elkaar in het Gelredome, met als inzet de wereldtitel zwaargewicht van kickboksbond Glory tijdens Collision 7.
Levi ‘The Judge’ Rigters kwalificeerde zich door Bahram Rajabzadeh eind september te verslaan. Nadat hij twee illegale kopstoten kreeg van de Azerbeidzjaan, gaf hij hem een snoeiharde knie en een goedgeplaatste stoot, waardoor het gezicht van Rajabzadeh open lag en de wedstrijd in het voordeel van Rigters gestaakt werd.
Het gesprek met Levi Rigters laat een kalme, zelfbewuste en doelgerichte vechter zien, die ondanks de druk en de uitdagingen van de topsporteen opvallende rust uitstraalt. Wat vooral opvalt, is zijn openheid over persoonlijke worstelingen, het verlies van het plezier in de sport en hoe hij die ervaringen nu gebruikt om anderen te inspireren. Zijn focus ligt sterk op het behalen van zijn doelen, zonder zich daarbij te laten afleiden door onnodige druk. Ondanks de egoïstische aard van topsport blijft hij bij zichzelf, nuchter en dankbaar als hij is voor de weg die hij aflegde.

Is het een teleurstelling dat de partij tegen Rajabzadeh uiteindelijk gestaakt werd en dat je op die manier moest winnen?
‘Ja natuurlijk. Het is niet de manier waarop je het wil. Ik wilde liever dat mijn knie zó goed raak was dat hij gewoon was neergegaan. In eerste instantie was dat wel een teleurstelling. Maar toen ik de partij terugkeek en zag op welke manier hij mij een kopstoot gaf, dacht ik: ik vind het wel prima zo.’

Dat kan toch eigenlijk niet, zo’n kopstoot?
‘Nee, dat is heel fout.’

Het duizelde je daardoor wel een beetje, zo leek het.
‘Nou, ik voelde het natuurlijk wel, maar ik merkte niet op welke manier hij hem gaf. En toen ik het later terugkeek, zag ik pas dat hij echt vol uithaalde en dat is natuurlijk heel fout. Hij kreeg alleen een waarschuwing, ik denk doordat de scheidsrechter het niet goed zag. Want hij hoorde gewoon gediskwalificeerd te worden.’

En nu mag je eindelijk je droomgevecht voeren tegen Rico. Je leeft er echt naartoe, neem ik aan?
‘Ja natuurlijk. Dan zal het eindelijk gebeuren. Ik zeg al jaren dat ik tegen hem wil vechten en van hem wil winnen, en dan is het eindelijk zover. Hij staat erom bekend dat hij topfit is, dus ik train ernaar toe dat ik minimaal zo'n goede conditie heb. Voor de rest moet ik hem wederom verrassen, net als in het toernooi de vorige keer. Alleen deze keer moet ik het dan wel afmaken. Zo simpel is het.’

Er staat grote druk op, lig je daar wakker van?
‘Nee, ik geloof dat alles loopt zoals het moet lopen. Ik ben al dankbaar dat ik daar mag staan en zo ver ben gekomen.’

Heb je eigenlijk een ritueel of routine voor ieder gevecht?
‘Nee, eigenlijk helemaal niet. Ik geniet gewoon van het moment en de muziek die ik uitgekozen heb, Boy in the Picture van Kid Crème, Jolyon Petch en Sian Evans. Als je luistert naar de tekst komt het overeen met een periode waarin ik zat in mijn leven. Het nummer geeft me energie en een gevoel van vrij zijn, en ergens misschien ook wel rust.’

Want er was een periode waarin je paniekaanvallen had. Is dat iets waarover je wil praten?
‘Ja, dat vind ik niet erg, daar kan ik juist prima over praten omdat ik er anderen, vooral jongeren, mee wil helpen. Daarom werk ik veel met jongeren voor mijn eigen project Mentality Boxing. Dat is een combinatie van coaching, boksen, bewegen en het mentale stukje. Ik doe dat om aan anderen door te geven wat ik allemaal heb meegemaakt. Die paniekaanvallen had ik een tijdje, maar dat is nu alweer even geleden.’

Je bent daar overheen gegroeid, toch? Het is niet zo dat je daar iets speciaals voor hebt gedaan?
‘Nee, eigenlijk niet. Ik had dat wel moeten doen, want nu duurde het misschien wat langer, maar het beste wat je kan doen is doorgaan met de dingen die je doet en er niet in meegaan. Zo heb ik dat gedaan. Maar ik heb geen hulp gezocht. Ik heb het eigenlijk een beetje voor mezelf gehouden en dat moet je sowieso niet doen. Maar op een gegeven moment is het gewoon overgegaan. Je gaat gewoon door en dan merk je dat het allemaal niet de waarheid is, en hoe vaker je dat beseft, hoe eerder je er overheen groeit.’

Heb je last van wedstrijdspanning?
Lees het antwoord op deze vraag - en nog veel meer vragen - in ons novembernummer, waar Levi Rigters acht pagina’s de ruimte krijgt. Nu in de winkel en ook online te koop.

Misschien ook voor jou:

Rico Verhoeven: ‘Ik heb in mijn hoofd dat ik tien jaar de allerbeste wil zijn’ | Playboy