Rico Verhoeven: 'Het voelt alsof ik vlak voor de springplank sta'

Rico Verhoeven is net terug van een maand in Los Angeles. Het doel van zijn trip was ‘om weer even bij iedereen in te checken’, vertelt hij. Wat dat inhoudt, was op zijn Instagram van dag tot dag te volgen: Rico in de sportschool met Hollywoodster Mark Wahlberg, Rico op de schietbaan met The Killing-acteur Joel Kinnaman, Rico in de ring met kickbokser Yoko ‘Godzilla’ Hamamura, Rico naast de eightpack van fitness influencer Simeon Panda. ‘Ik heb in Amerika veel vrienden die op de een of andere manier gelinkt zijn aan de filmindustrie’, aldus Verhoeven. ‘Mijn idee was om te kijken of ik me daar nog steeds op mijn plek voel, of ik nog dezelfde focus en ambitie heb om de volgende stap richting entertainment te maken. Dat ging eigenlijk hartstikke goed. Ik rolde van de ene naar de andere meeting en heb leuke, nieuwe contacten opgedaan.’

Zit er nog een beetje schot in je acteercarrière?

‘Ja, dat denk ik wel. Het voelt alsof ik vlak voor de springplank sta, het moment dat ik echt ga afvuren. Ik moet proberen een balans te vinden tussen mijn actieve sportcarrière en een geleidelijke overstap naar de acteer-/entertainmentwereld. Dat is lastig, omdat het allemaal verse sneeuw is. Er is niemand anders die dit al eens heeft gedaan, dus er is niet zoiets als dé route waarvan je zeker weet dat het goedkomt. Het is stappen zetten, kijken hoe dat voelt en daar de beste weg in zien te vinden.’

Hoe gaat het met je eigen actiefilm The Black Lotus?

‘Ik heb in L.A. gesproken met de productiemaatschappij waarmee we samenwerken. Die man was nog steeds superenthousiast, dus we gaan nu echt een datum prikken waarop we beginnen met draaien. In verband met het hele coronagebeuren was dat lastig. Iedereen moest een manier zien te vinden hoe je producties toch kunt draaien met de nieuwe regelgeving en maatregelen. Daar is een goede flow in gevonden, waardoor we ergens halverwege 2022 van start kunnen gaan.’

Waarom wil je eigenlijk zo graag acteren?

‘Ik vind het tof dat je in de huid van iemand anders kruipt, dat je dingen kunt doen die je in het normale leven niet doet of niet kunt doen en een verhaal vertelt waarmee je mensen helemaal aan de buis gekluisterd houdt. Dat ze denken: wow, wat gaat er nu weer gebeuren? Het is hetzelfde als wat ik nu doe en heb gedaan met kickboksen. Mensen denken: Rico gaat vechten, ik weet niet tegen wie, maar dit móét ik kijken, want Rico gaat weer knallen. Datzelfde hoop ik te bereiken met mijn films, een beetje in de lijn van wat Dwayne ‘The Rock’ Johnson heeft gedaan. Ook al heb je geen flauw idee waar een film over gaat, als hij erin zit, dan zal het wel goed zijn.’

Voel je je ook aangetrokken tot het hele Hollywoodwereldje eromheen?

‘Weet je, de bekendheid en alles eromheen heb ik nu ook al. Dat gaat als acteur niet heel anders zijn dan hoe het nu is. Ik weet wat het inhoudt en hoe ik ermee om moet gaan. Het gaat mij echt om de craft van acteren. Dat vind ik er mooi aan.’

Kick je er wel op om te trainen met types als Mark Wahlberg?

‘In het begin dacht ik: dit is zó tof, echt gaaf. Maar Mark en ik kennen elkaar al een paar jaar. We gaan samen trainen, we gaan uiteten. Er is een goede vibe, snap je? We zijn gewoon vrienden. Dan komt er een moment dat je beseft dat we allemaal mensen zijn. Hij doet businesswise toffe dingen waar ik veel van kan leren en hij vindt het weer heel dik wat ik doe. Over mijn laatste wedstrijd was hij ook weer zo enthousiast: ‘Jij bent niet normaal, ik wil foto’s van je met dat kapotte oog, die ga ik in huis ophangen.’ Het is tof om te connecten met mensen die keihard hebben gewerkt om het allerhoogste niveau te bereiken, aan de top staan en nog steeds keihard werken. Dat heeft niet iedereen.’

Wahlberg plaatste een tijdje terug een filmpje met zijn bizar gedisciplineerde dagregime. Kun je ook nog een beetje lol met hem hebben?

‘Ja joh, het is supergezellig met hem. In de tijd dat ik in L.A. was hebben we een keer of vijf afgesproken. Een avond hebben we gewoon bij hem thuis gechilld, lekker gegeten met zijn gezin en kinderen. We hebben twee keer getraind en zijn nog twee keer uiteten geweest. Dat stond los van de zakelijke dingen die we samen willen opzetten, het was echt voor de gezelligheid.’

Je hebt ook een paar dagen gefeest in Las Vegas. Hoe ziet dat eruit, een avond stappen met Rico Verhoeven? Pak je dan de limo, koop je een tafel van 5.000 euro en spuit je flessen champagne in de lucht?

‘Ik had wat zakelijke dingetjes lopen met iemand die al vijftien jaar in Las Vegas komt. Hij zei: ‘Ga mee, dan laat ik je zien wat Vegas is.’ Omdat hij er al zo lang komt, heeft hij overal zijn eigen tafels vol met flessen drank. Superleuk om een keer mee te maken, maar feestjes zijn niet per se mijn ding. Ik ben heel groot, maar ik kan niet heel veel drinken. Twee of drie drankjes, dan heb ik het gezellig genoeg.’

Wat drink je als je gaat stappen?

‘Champagne of whisky-cola. Maar dat gebeurt niet zo vaak, hoor. Twee keer laat naar bed en ik lig eraf.’

Word je in Amerika net zo vaak herkend als in Nederland?

‘Nee, dat is heel lekker. Wat wel grappig is, is dat ik alsnog regelmatig word aangesproken. Een stuk minder dan in Nederland en niet omdat ze me kennen, maar omdat ze denken: wie ís die man? Ik ben groot en goed gebouwd, waardoor ik blijkbaar een bepaalde uitstraling heb die mensen nieuwsgierig maakt. Ben je American Football-speler? Doe je mee aan de UFC? Dan zeg ik dat ik wel een vechter ben, maar een kickbokser. Dat vinden ze tof, met als volgende vraag: ‘Wat is je naam?’ En dan gaan ze googlen, haha. Amerikanen zijn altijd heel enthousiast, dus daarna volgt: ‘Je bent niet zomaar een kickbokser, je bent de wereldkampioen!’ Als je ergens goed in bent, dan kunnen ze dat in Amerika heel erg bewonderen.’

“IK BEN ALLEEN MAAR BEZIG MET DE ALLERBESTE ZIJN”

Je vertrok bijna meteen na je gevecht met Jamal Ben Saddik naar Los Angeles. Is het verslavend, het gevoel dat je krijgt als je een tegenstander hebt verslagen?

‘Ja, honderd procent. Ik kan wel zeggen dat het niet zo is, maar het ís gewoon verslavend. Dat komt denk ik door de combinatie van het werk dat je van tevoren levert, de tijd die je erin stopt en de energie die het kost. Je zet er zoveel voor aan de kant. Als het dan uitpakt zoals je hoopte dat het zou uitpakken, dan geeft dat zo’n kick. Maar het is ook alles eromheen hè, dat je opkomt, iedereen zijn telefoon uit zijn zak haalt en compleet uit zijn dak gaat. Er zijn weinig momenten waarop er zo’n stoot adrenaline door mijn lijf gaat. Dat heeft te maken met de bevestiging waar iedereen in zijn leven naar op zoek is. We willen allemaal horen: hé wat doe je dat leuk! Of: heb je getraind en ben je afgevallen, goed werk! Het lijken kleine dingetjes, maar het zijn allemaal vormen van bevestiging die je krijgt voor je werk of iets anders wat je hebt gedaan. Dat is te gek.’

Hoe vaak heb je de wedstrijd met Saddik inmiddels teruggekeken? 

Lachend: ‘Oef ja, best vaak. Zeker meer dan tien keer.’

Wat viel je op?

‘Dat ik een paar grove fouten heb gemaakt. Daarom was ik na de wedstrijd niet heel happy, omdat ik teleurgesteld was in mezelf. Mijn focus is: waar kan en moet het beter? We zijn nooit perfect. Bestaat perfectie überhaupt? Er is dus altijd ruimte om het anders te doen. Daar hou ik van.’

Waarom vecht je eigenlijk niet vaker, gewoon elke maand voor veel geld?

‘Dat is een vraag die je makkelijker kunt beantwoorden als je zelf een keer in de ring hebt gestaan. Iedere keer dat je een wedstrijd doet, heb je het gevoel dat je bent overreden door een vrachtwagen. Je zit helemaal in elkaar, dus je hebt hersteltijd nodig. Het is niet menselijk om dat elke maand te doen. In Thailand wordt het wel gedaan hoor, daar is het echt een baan. Voor mij ook, maar daar verdienen vechters heel weinig, dus daar moeten ze veel wedstrijden doen om rond te komen. Dat lukt wel, maar het probleem is dat ze op hun 26ste of 27ste uitgeblust zijn omdat ze 300 wedstrijden hebben gedaan. Lichamelijk en geestelijk is dat gewoon niet goed. Vandaar dat ik mijn kunstje maar één of twee keer per jaar laat zien. Misschien zou ik wel meer kunnen vechten, drie of vier keer per jaar zou wel lukken, maar ik heb ook andere ambities die ik wil uitwerken. Daar gaat ook tijd in zitten.’

Iedere keer dat je wint kom je dichter bij het moment dat je een keer gaat verliezen. Sta je daarbij stil?

‘Nee, want het is niet de bedoeling dat ik ooit ga verliezen. Ik ben alleen maar bezig met de allerbeste zijn. Dat probeer ik vast te houden. En in het ideale scenario is dat ook waar ik eindig. Na een winnende wedstrijd zeggen: jongens, top, dit was het.’

De eer aan jezelf houden.

‘Ja, je moet op het juiste moment stoppen. Daarom wil ik de zeem niet helemaal uitwringen.’

Hoe kijk je naar iemand als Badr Hari, die nu commentaar geeft bij wedstrijden?

‘Superleuk toch? Ik vond het tof dat het even iemand anders was dan Joseph Valtellini, die ook een vechter is geweest, alleen ja… Ik vind het verfrissend om de visie en mening van een ander te horen, zeker van iemand met een hoog vecht-IQ die het spelletje echt begrijpt.’

Benieuwd naar de rest van het interview? Je leest het op Blendle. Dit interview was eerder te lezen in Playboy 1 2022.

Misschien ook voor jou:

Rico Verhoeven: ‘Ik heb in mijn hoofd dat ik tien jaar de allerbeste wil zijn’