Martin Koolhoven: 'In de Nederlandse filmwereld is de ambitie weg'

Martin Koolhoven is terug. De succesvolste Nederlandse regisseur van zijn generatie werkte zeven jaar aan wat zijn internationale doorbraak moet worden: de grimmige western Brimstone. Maar verkassen naar Hollywood vindt hij een achterhaald idee. ‘Als ik het zelf kan ontwikkelen, waarom zou ik dan die Amerikanen nodig hebben?’

Playboy spreekt Koolhoven in dat drijvende Chinese restaurant bij Amsterdam Centraal. Zijn nieuwe film Brimstone gaat op 12 januari in première. Een Engels gesproken western dat gedurfd, episch, origineel en gitzwart is.

Lees ook: Alberto Stegeman: 'Als het donker wordt dan begint het bij mij te kriebelen.

Hoe zou je de film zelf omschrijven?

Brimstone gaat over Liz, gespeeld door Dakota Fanning. Ze kan niet praten en leeft met haar gezin in een Hollands boerendorp in het oude westen van Amerika, eind negentiende eeuw. Daar komt op een niet zo’n goede dag een dominee langs, die haar begint te terroriseren. De film gaat er vervolgens over wat zij allemaal moet doen om zichzelf en haar gezin te beschermen tegen deze dominee, die gespeeld wordt door Guy Pearce. Langzaam krijg je als kijker voorgeschoteld hoe het zo gekomen is.

Ergens in de film staan Carice van Houten en haar dochter in het zwart gehuld met een sluier voor hun mond. Wil je daarmee Brimstone betrekken in discussies over de rol van moslima’s in de Nederlandse samenleving?

Dat mag je erin zien maar dan wordt het wel erg uit zijn context gehaald. Voor mij is het meer een film over de invloed van geweld op het welzijnvan alle vrouwen. En die echo’s klinken door in de situatie van vandaag de dag. Je kunt het ook omdraaien door te zeggen dat wij hier nog niet zo heel erg lang geleden zelf in dat schuitje zaten. Ik wil gewoon dat mensen naar de bioscoop gaan en het een spannende film vinden.

Wat vind je van het huidige filmklimaat in Nederland?

Wat ik een groot gedeelte van de Nederlandse filmwereld kwalijk neem: de ambitie is weg. Van mijn generatie is er een aantal mensen waarvan ik vind dat ze het zichzelf eens wat moeilijker zouden moeten maken. Wat je bij veel Nederlandse filmmakers ziet, is dat ze goed starten en daarna niet beter worden. Dan zijn hun eerste films de beste films. Dat is raar, je zou steeds beter moeten worden. Het probleem is dat we een bipolaire industrie hebben. Of we maken films waarmee we Hollywood rechts passeren: liefst naar een bekend boek, met bekende gezichten, een liedje van een bekende zanger, een poster die heel lelijk is. Of we maken films over een vrouw van middelbare leeftijd in een identiteitscrisis waar we dan met een camera achteraan rennen in Amsterdam Noord. De films daar tussenin, het middensegment, moet worden terugveroverd. Of daar beleidsmatig iets aan te doen is, weet ik niet. Maar het kan snel gaan, kijk maar naar België. Daar is het gelukt.

Lees het hele interview op Blendle en in de Playboy die nu in de winkels ligt!

https://www.youtube.com/watch?v=NUBYH3Pzt9I