Kunstenares Belle Doxx zoekt de grenzen op

Hoe is deze shoot tot stand gekomen?
‘Nou, Playboy was al een tijdje een thema in mijn hoofd, omdat ik bezig ben met pixel-art van naaktafbeelding van mezelf. Van mijn borsten, of mijn benen wijd uit elkaar. Dat zijn schilderijen, gebaseerd op mijn eigen foto's. Ik maak dan een soort webcam-achtige setting: heel foute, ordinaire foto's en die ‘verpixelize’ ik. Ik was eerst op zoek naar een soort van zelfportret, zoals de oude meesters deden. Maar ja, een zelfportret van mijn gezicht vond ik toch te saai. En wie gaat dat nou aan zijn muur hangen? Dus ik dacht: het moet spannender. En ik ben zelf best wel open, heb ook vaak een stringetje die boven mijn joggingbroek zichtbaar is en een kort topje aan. En bij die pixel-projecten ben ik steeds op zoek naar de vraag: wanneer is het porno en wanneer is het kunst? Het is mijn zoektocht naar sensualiteit en seksualiteit en de naaktheid van een vrouw en het taboe wat daarover heerst. Aan de ene kant is het body positivity en blij zijn met jezelf. Maar aan de andere kant wordt het gezien als OnlyFans, en ik vind wat ik maak eerder Playboy: de schoonheid van de vrouw als uitgangspunt. Maar nog altijd krijg ik reacties als: vind je man dat wel goed? Dan denk ik: Jezus, kom eens uit je grot gekropen.’

Waarom schilder je met weinig kleren aan? Op Instagram ben je zichtbaar aan het werk en dat ziet er wel heel spannend uit allemaal…
‘Ja, ik voel me heel vrij in mijn lichaam. Ik heb een goed lijf en dan is het natuurlijk ook makkelijker om veel te laten zien. Dan voel je je toch wat zekerder. En omdat ik er weinig moeite mee heb om mezelf te tonen, dacht ik: dat kan ik goed gebruiken in de kunst. Ik ben me ook gaan verdiepen in naaktheid via filosofie en antropologie. Ik studeer veel, lees veel en denk heel veel na en kwam erachter wat een paradox dat naakt zijn eigenlijk is. Aan de ene kant het positieve karakter, aan de andere kant de slut shaming.’

Slut shaming?
‘Ja. Dat als je als vrouw te seksueel open bent, dan word je als slet gezien. Dan bén je een slet, en moet je je schamen. Maar ik schaam me nooit. Ik heb ook een werk dat je mij op bed ziet met mijn borsten goed zichtbaar en kont flink naar achteren. Dat kun je vulgair vinden. Maar het grappige is dat het allemaal abstract is omdat ik het blur, helemaal als je er van dichtbij naar kijkt. Dan moet je wel echt even je ogen squinten om te zien wat het is.’

Verkoopt het een beetje?
‘Ik kan er goed van leven. Ik denk dat ik gemiddeld twee, drie schilderijen per maand verkoop en die kosten tussen de 600 en 7.000 euro. Het ene werk is groter dan het andere en als ik met olieverf werk, om maar wat te noemen, zitten er meer tijd en kosten in dan met acryl. En wat ik verkoop is heel verschillend: het naakte werk trekt de meeste aandacht, maar mijn andere werk verkoop ik net zo goed.’

Hoe zou je je andere werk omschrijven?
‘Ik denk dat neo-expressionisme de stijl is waar ze het meest bij aansluiten, maar dat vind ik een kutwoord, ik weet niet waarom. Daarbij maak ik ook realistisch werk en meer; ik heb niet één vaste stijl. Toch denk ik dat het wel herkenbaar is wat ik maak. Het is eigen, ik noem het zelf ‘chaos’. Er gebeurt vaak van alles met poppetjes, beesten, veel kleur en soms nogal directe filosofische of theologische teksten, maar ook in deze werken komen de thema’s sensualiteit en seksualiteit vaak voorbij.’