Food therapy: voedsel als wapen in de strijd tegen verslaving

Food Therapy van voormalig sterrenchef en herstellend verslaafde Justin van Doorn blijkt een beproefd recept in de strijd tegen verslaving. Afkick-klinieken in Nederland en België maken graag gebruik van zijn diensten.

Prestatiedruk

Dat de keuken een slagveld kan zijn, weet Justin van Doorn (42) maar al te goed. Constant presteren, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, nooit mogen verslappen: het is maar weinig mensen gegeven. En hoe hoger de lat, hoe groter de druk. Dan moet je van goeden huize komen en een ruggengraat van beton hebben wil je je heil niet zoeken in de drugs. Justin heeft niet zo’n ruggengraat. En zonder drugs eigenlijk ook niet zoveel zelfvertrouwen. De speed die hij gebruikt houdt hem niet alleen op de been, maar hij groeit ervan, mentaal gezien. Het maakt van hem een koning in de keuken die altijd scherp is en onvermoeibaar bovendien. Met succes maakt hij deel uit van roemruchte keukenbrigades als die van Restaurant Vermeer (tot eind vorig jaar bekroond met meerdere Michelin-sterren) en in het De l’Europe-hotel in Amsterdam, maar ook bij Du Cheval Blanc in Frankrijk (drie sterren) en de Bell Tower in het Ierse Castlemartyr (één ster). Ergens halverwege twintig is hij pas als hij niet alleen een van de beste jonge chefs van Nederland is, maar ook een van de meest beruchte: ‘De combinatie van obsessief werken en tegelijkertijd veel middelen gebruiken, heeft ogenschijnlijk een hele tijd in mijn voordeel gewerkt.’

Keerpunt

Tot het drugsgebruik de overhand neemt, Justin als een kooknomade van keuken naar keuken zwerft en uiteindelijk op Aruba belandt, waar hij niet alleen gaat koken in het beste restaurant van het eiland, maar ook als een ware Pablo Escobar een bloeiende cokelijn opstart tussen Colombia en Nederland, via Aruba: ‘Ik waande mij groter dan wie dan ook.’ Niet lang overigens: opgepakt door de politie, in de cel gegooid in Nederland en vervreemd van iedereen die hem lief is, komt hij erachter dat dit niet het leven is dat hij wil leiden. Ook beseft hij dat het een godswonder is dat hij überhaupt nog leeft, zoveel drugs als hij gebruikte, en zo vaak als hij in levensgevaarlijke situaties belandde met diverse drugsbaronnen.

Eten is emotie

Hij besluit om voorgoed af te kicken en meldt zich bij een kliniek, waar hem meteen één ding opvalt: het belabberde eten dat er geserveerd wordt. Ook ziet hij dat dat slechte eten averechts werkt op ieders geest en motivatie. Daar valt het kwartje voor hem. Justin: ‘Iemand die ziek is, ga je toch niet zieker maken? Ongelooflijk eigenlijk dat dat op veel plaatsen nog steeds aan de hand is.’ Het is de brandstof die hij nodig heeft om zijn eigen ‘therapie’ te ontwikkelen, waarbij koken aan de basis staat: ‘Koken is emotie. Als je terugdenkt aan mooie momenten van vroeger, dan denk je vaak aan eten. Ik aan de tomatensoep van mijn oma, anderen aan een pannenkoekje op de camping in Frankrijk. De geur alleen al brengt je vaak terug naar een tijd waarin je gelukkig was, een tijd vóór je verslaving. Door verslaafden in een kliniek zelf een gerecht te laten bereiden dat hen terugbrengt naar dat fijne gevoel van vroeger, en om dat te delen met hun medeverslaafden, helpt écht bij het genezingsproces.’