'Na een build-up van geilheid was het tijd voor het uitgestelde hoogtepunt'

Gedurende het leven is verwachtingsmanagement van cruciaal belang. Wie daar goed in is, zal aanzienlijk minder vaak teleurgesteld worden dan de optimist wiens glas altijd halfvol is. In een maatschappij waar tegenwoordig het giftige credo ‘good vibes only’ geldt, vergeet ik ook weleens om pessimistisch te zijn. Da’s niet altijd even handig, want verwachtingsmanagement komt pas écht tot z’n recht wanneer je seksuele fantasieën over een werkrelatie hebt.

Zo was ik bijna tien jaar lang compleet ondersteboven van een woest aantrekkelijke beroepsflirt die geen moment oversloeg om me te vertellen dat hij me zag zitten. We zaten beiden in een relatie, dus tot een ontmoeting anders dan een toevallige kwam het niet. In mijn hoofd verwierf hij de status van enigma vanwege zijn dosis je ne sais quoi en het feit dat hij niet onbereikbaar leek, maar het absoluut wel was. Kortom, ik fantaseerde bijna een decennium lang over wat we zouden doen, terwijl hij me met zijn vaardige vingers als een origamiblaadje over een industriële tafel zou vouwen. Bovenal: het zou waanzinnig zijn.

Verwachtingsmanagement was in die tien lange jaren meer dan op z’n plek geweest. Toen we beiden weer als single door het leven gingen, kon een opzettelijke ontmoeting niet uitblijven. De build-up van geilheid over zo’n lange periode had nog het meest van doen met tantraseks en het werd nu weleens tijd voor dat uitgestelde hoogtepunt.

Maar iets wat in gedachten perfect is, kan in de praktijk alleen maar tegenvallen – al helemaal op het gebied van seks. Waar ik me had voorgesteld dat hij me respectvol doch kordaat op een meubelstuk vleide, voelde de interactie meer alsof hij een papieren servet opfrommelde en in een nabijgelegen prullenbak dunkte.

Met een vroegtijdig hoogtepunt als klap op de vuurpijl keerde ik na tien jaar terug op aarde. We hadden stuntelige, niet heel bijzonder geile seks gehad. Een equivalent van het enkel lezen van een uittreksel in plaats van de literaire klassieker. Dat reken ik hem overigens niet aan. Hij had immers geen schijn van kans als concurrent van de volmaakte persoon en dito situatie die ik in mijn hoofd had gecreëerd. Nee, verwachtingsmanagement komt op sommigen misschien pessimistisch en neerslachtig over, als je het mij vraagt is het niets meer dan wat gezonde rationaliteit. Daar had ik iets meer van kunnen gebruiken, maar liefde maakt blind, I guess.

Natuurlijk mag er heus gehóópt worden, anders wordt het een wel heel somber boeltje. Ergens automatisch van uitgaan werkt misschien prima voor de rasoptimist die zich niet door teleurstelling uit het veld laat staan, maar als je het mij vraagt is het beter om juist rekening te houden met minder. Hoe fijn is het als alles alleen maar beter kan worden? The only way is up, in ieder geval tot aan het hoogtepunt.

Inmiddels huist er geen seksuele fantasie meer in mijn hoofd en vanaf nu stel ik me enkel nog the bare minimum voor. Met een beetje geluk worden dan in ieder geval de sterren van de hemel gewipt.