/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2F2024%2F10%2F5cdzHxI3uWv4fU1729770498.jpg "ginny ranu")
Waar we in Nederland toch best geschokt zijn over de opkomst over ENM, of: Ethical Non-Monogamy, of: buiten de deur neuken met toestemming, doen de Fransen dit – als ik het stereotype mag geloven – al langer dan 500 jaar.
Een paar jaar geleden sprak ik in Parijs af met een man, genaamd Olivier. Ik heb inmiddels geen idee meer hoe ik hem heb leren kennen, maar we volgden elkaar op Instagram. Daar had hij zo goed als geen foto’s gepost, zoals de meeste mannen die ik ken, en dus was er geen aanleiding om te denken dat hij een relatie had.
Nadat we in Parijs één keer thee waren gaan drinken en samen naar de biosupermarkt waren gegaan, scheidden onze wegen. Het was meer een kennismaking dan een date. Leuk, dacht ik, weer een nieuwe vriend in Parijs gemaakt! We hadden beiden de intentie om nog een keer af te spreken, maar telkens als ik in de stad van de liefde was, was hij naar zijn liefde buiten de stad: zijn moeder.
Toen ik onlangs weer naar Parijs zou gaan en dat stilletjes aankondigde op Instagram, kreeg ik een DM van Olivier: ‘I’m in Paris too, my love. My girlfriend is out of town, so if you want to meet up?’ Zwaar beledigd gooide ik mijn telefoon van me af, want hoe kun je zoiets tussen neus en lippen door melden? Maar, vooral: waarom denk je in godsnaam dat ík hiervoor opensta? Gelukkig gaf hij zijn ware aard prijs vóór zijn Franse baguette bij mij in de buurt kon komen. En gek genoeg was hij niet de eerste Parijzenaar die mij pas na een eerste ontmoeting liet weten dat hij technisch gezien aan banden lag.
Nu ben ik de preutste niet, deze 28ste column voor mijn geliefde en jubilerende Playboy is daar getuige van. De opkomst van de open relatie heb ik jaren geleden al omarmd. Toch is het kerkelijke geneuk met enkel en alleen je gekozen partner iets wat mij persoonlijk net wat meer aanspreekt. Ik voel me gewoon te goed om de vrouw te zijn die je tussen de bedrijven door even snel afneukt. Graag ben ik prioriteit en niet slechts een bijzaak.
De laatste tijd verslind ik de populaire Netflixserie Emily in Paris, waarin de ietwat clichématige Franse karakters blijkbaar óók zonder gêne bijvrouwen hebben. En de vrouwelijke partners van de mannen die er een side chick op nahouden zijn hier helemaal oké mee.
Nou zitten er ook heus veel voordelen aan zo’n vrije relatie. Zo heb ik zelf gedatet met een man in een ENM-relatie. Voor mij was het een kwestie van wel de lusten, niet de lasten. Seks en leuke dingen doen, het gezeik was voor zijn vriendin. Inmiddels zijn we gewoon vrienden en is hij weer monogaam. Zelf ga ik al een poosje met een Franse chef, een echte charmeur. Hoop dat zijn coq (au vin) alleen voor mij is.