'Waarom wordt vreemdgaan zo slordig bedreven, terwijl slechts een enkele rokkenjager daadwerkelijk wil worden betrapt?'

Vreemdgaan is zelden the perfect crime. Al ben je nog zo goed in het uitwissen van je sporen, dan is er nog altijd het risico op loslippigheid van degene met wie je de daad hebt gepleegd. Zo gonst het in Amsterdam 24/7 van de geruchten. Corporate CEO’s met gezinnen die zich maar wat graag onder invloed van een snuif laten afzuigen op een Zuidastoilet. Mannen die je met hun telefoon in de ene hand en hun pik in de andere een hitsig bericht sturen op Instagram, terwijl hun hoogzwangere vrouw boven in bed ligt te pinteresten. En laten we de mannen niet vergeten die op het hoogtepunt van hun relationele sleur bevestiging buiten de deur zoeken, om het gevoel te hebben dat ze leven in plaats van te worden geleefd. Slechts een bescheiden greep uit het gesmoezel dat mij met ernstige regelmaat toekomt. Als ik met alle incriminerende data die ik heb een heatmap van schuinsmarcheerders zou samenstellen, zou Amsterdam net zo roodgloeiend zijn als mijn oren in m’n ovulatieweek.

De meeste achterklap die mij bereikt is minstens drie keer over de kop gegaan. Ik ben nooit de eerste en de laatste die het bedrog zal vernemen. Daarom vraag ik me regelmatig af: waarom wordt vreemdgaan zo slordig bedreven, terwijl slechts een enkele rokkenjager daadwerkelijk wil worden betrapt?

Om ermee weg te komen moeten alle externe variabelen je gunstig gezind zijn. En zelfs wanneer de waarheid niet boven tafel komt, moet je kunnen dealen met je eigen schuld als afvallige partner. Om het eigen ego wat te troosten is het argument dat monogamie eigenlijk helemaal niet natuurlijk is vervolgens een vaak gehoord excuus.

Toegegeven, daar zit een kern van waarheid in. Wij mensen zijn biologisch evolutionair niet per definitie gemaakt om enkel binnenshuis te consumeren. Om ons menselijke soortje in stand te houden is het oerbrein geprogrammeerd om alle kansen op nageslacht te benutten. Die kansen slinken aanzienlijk als je je hele leven bij dezelfde partner plakt. Met andere woorden: vreemdgangers zijn niet altijd kwaadaardige klootzakken, ze lopen soms enkel hun zak achterna, omdat hun instinct ze influistert hun zaad te verspreiden. Stukje kansverdeling. Goed, dat er soms een (bio-) logische reden voor onbehoorlijk gedrag bestaat, betekent natuurlijk niet dat het een vrijbrief is om de buuf te pakken, terwijl het vrouwtje thuis een kippetje braadt.

Aangezien we niet meer in het jaar prik leven en monogamie ook wel heel handig is, moeten we vreemdgaan toch eens heroverwegen. Het kan aanlokkelijk zijn om de hoos in een andere emmer te hangen, maar de kans dat de misdaad uiteindelijk de partner bereikt is vele malen groter dan de kans dat je ermee wegkomt. Soms kan een slippertje het risico waard zijn hoor, ik ben ook niet van steen, maar wees gewaarschuwd: voor je het weet zit je met je koffers in een droevige flatwoning en zie je je kroost nog maar twee weekenden per maand. En kijk uit dat je je wip niet bezwangert, het is druk genoeg hier op aarde en met de stijgende inflatie is al die alimentatie niet voor de poes.