Het laatste Playboy-interview met Peter Klashorst: ‘Amalia is puur als sneeuwvlokken’

De klamme hitte van Phnom Penh-Cambodja hangt als een steam room over de naar brandend huisvuil stinkende stad. In zijn hotelkamer werkt kunstenaar Peter Klashorst aan een serie schilderijen. Veel van zijn werk ontstaat na een avond stappen in het red light district van de stad.
‘Ze is natuurlijk onbereikbaar voor mij, maar hier in Phnom Penh slaap ik iedere nacht samen met mijn Catharina-Amalia Beatrix, Carmen Victoria, Prinses van Oranje Nassau,’ zegt Klashorst terwijl hij vaardig met zijn natte kwast over het op de grond liggende doek schildert. ‘Onze aanstaande koningin is wat mij betreft de mooiste vrouw van Nederland, by far. Alles wat een jonge vrouw moet hebben voor mij zie ik terug in Amalia. Ronde, sensuele vormen met een engelengezichtje gevat in een boterzacht wit lichaam.’
Onvermoeibaar zoekt Klashorst ’s nachts naar gewillige modellen om zijn creativiteit en lust te bevredigen. Zijn modellen werken in de talloze barretjes van Phnom Penh als ‘hostess’. Honderden aantrekkelijke jonge vrouwen zitten iedere avond sexy gekleed en mooi opgemaakt in straat 136 te wachten op klanten en misschien wel op een ridder op het witte paard die ze uit de goot trekt en een ‘normaal’ leven in Europa biedt.

Schilderen, neuken, vergeten

Bij Peter Klashorst hoeven ze daar niet op te rekenen, Klashorst schildert, neukt en vergeet. Daar staat wel een vorm van compassie, zorg en vele dollars tegenover om met hem te drinken en samen bakken met oesters te eten en uiteindelijk als schildersmodel te fungeren. Met een onverwachte vorm van naïviteit laat Peter zich allerlei treurige verhalen over zieke moeders, kapotte telefoons en andere doffe ellende van de meisjes aanleunen om die met honderden dollars af te kopen voor een goed gevoel en een gelukkig moment.
Ontwikkelingshulp voor op de korte termijn als het ware.
Maar hoe je het ook bekijkt, het eindspel is voor Klashorst vooral de zoektocht naar kunst en een beetje aandacht en het maken van honderden tekeningen en schilderijen per week. Dat zijn duizenden schetsen, tekeningen en schilderijen per jaar. Zijn hotelkamer in Phnom Penh puilt dan ook uit, en dat is nog maar de vangst een dag of drie.
En verkopen doen ze. Afgelopen november was er een grote verkoop van zijn tekeningen en studies bij de dumpwinkel van Gideon Italiaander in de Amsterdamse Beethovenstraat. Klashorst: ‘Ik ben boven alles een volksschilder, iedereen moet een originele Klashorst kunnen kopen.’

In Phnom Penh leeft hij zich uit door zich het liefst op te sluiten met modellen in een goedkope hotelkamer en de harde realiteit van het leven even te ontvluchten door middel van de natte kwast.

Een maandsalaris per dag
Geld moet rollen volgens de kunstenaar en zo komt ook het dat hij per dag met gemak 300 tot 500 dollar uitgeeft aan hoeren en ander vertier. Een modaal maandsalaris voor de gemiddelde Cambodjaan. Daar is natuurlijk nauwelijks tegenop te schilderen. ‘In feite ben ik hier om de hele dag te neuken en te schilderen,’ zegt de kunstenaar. ‘Het is hier goedkoper dan in Thailand en al helemaal dan in Nederland waar het onbetaalbaar is geworden en ook het nachtleven half dood is en stripper bars veelal verboden zijn.’
Over zijn kunst: ‘Ik schilder een soort reality-dagboek. Natuurlijk ben ik ook maar een gewone man, opgegroeid met bijvoorbeeld Playboy, dat was een openbaring toen ik een jaar of zeven was.
Dat je bepaalde lusten had en daarbij niet de enige was. Die beroemde pin-ups en illustraties van Alberto Vargas en Olivia De Berardinis vond ik prachtig. En dat heeft mij sterk beïnvloed. 
Aan de ene kant ben ik nieuwsgierig en geïnteresseerd in veel intellectuele onderwerpen en heb je de nettemensenwereld waar ik oorspronkelijk uitkom, uit Bloemendaal-Santpoort. Ik ben wat dat betreft de originele Playboy man. Aan de andere kant heb je de zelfkant, het leven waar ik nu inzit, ik leef ik met prostituees en ga om met totale losers.
’

Amalia als centerfold
‘Ooit won ik de koninklijke prijs voor de schilderkunst en ontving een onderscheiding van koningin Beatrix in het paleis op de Dam. Nu is haar kleindochter mijn muze. Als het schilderij verkocht is zal ik haar straks wel gaan missen. Vrouwen zoals Amalia zie ik nooit in Thailand, Afrika of hier in Cambodja. Ze is in feite totaal onbereikbaar, maar toch heb ik nu een zeer persoonlijke relatie met haar. Ze is puur als sneeuwvlokken. Deze schilderijen van mijn Amalia maken me gelukkig. Bijkomend voordeel is dat ze mij nooit pijn kan doen. Nu slaapt ze nog iedere nacht hier met mij samen, op de grond in kamer 505. Amalia is erg mooi, een prachtige vrouw. Ze is Hollands welvaren!’