Barry Atsma: 'Ik heb een ongelofelijke beschermingsdrang, die heel intens of agressief kan zijn'

In de serie Klem, waarin je nu te zien bent, speel je de brave belastingman Hugo die aanvankelijk in de problemen kwam omdat hij z'n gezin wilde beschermen. Hoe ver zou jij gaan voor de veiligheid van je vriendin, actrice Noortje Herlaar, en je kinderen?‘Ik zou ver gaan, zeker. Gaat het over je kinderen, dan ben je tijdelijk ontoerekeningsvatbaar, bijvoorbeeld als ze worden gepest of er gebeurt iets op school. Ik heb soms een ongelofelijke beschermingsdrang, die heel intens of agressief kan zijn, dat ik echt even uit mijn slof schiet.’

Jij bent inmiddels bezig aan je tweede leg, zoals dat oneerbiedig wordt genoemd. Vind je dat een vervelende term?
‘Nee, ik zeg het zelf ook weleens grappend. Ik stuurde het gisteren nog naar een vriend, die vroeg hoe het met me ging: ‘Prima, ik ben druk met de tweede leg’. Ik vind dat niet zo erg.’

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Hoe is het om als bijna-vijftiger weer met je handen in de poepluiers te staan?
‘Het is veel, en het is rijk. Ik geniet er nu ik richting de vijftig ga meer van dan toen ik halverwege de dertig was, en ik ben me heel bewust van het wonder. Ik kan echt genieten van Bobbi en van haar ontwikkeling, ze is zo’n schatje. Maar we hebben wel anderhalf jaar lang slecht geslapen, dat trek ik niet meer zo goed. Ik heb midden in de nacht echt wel een keer godverdomme geroepen, als ik haar kamertje binnenliep. Op zulke momenten kon ik behoorlijk chagrijnig zijn, maar dat gaat nu beter. Wat ook bijzonder is, is dat mijn oudste dochters Zoë en Charley dol zijn op Bobbi, en andersom. Ze zijn maar de helft van de tijd hier, en dan mist Bobbi ze echt. We gaan vaak op bezoek bij Izaira, mijn ex, zodat de zussen even kunnen bonden.’

Vind je het lekker, zo’n stabiel en veilig gezinsleven?
‘Ja, misschien is het een tegenhanger van mijn werk, of ga ik er onbewust mee terug naar mijn vroegste jeugd in Bleiswijk, een rustig dorp in Zuid-Holland waar ik als kind tot laat in de avond op straat kon buitenspelen. Op mijn 5de verhuisden we voor het werk van mijn vader bij Unilever naar Griekenland, later hebben we ook nog in Brazilië, Engeland en Portugal gewoond. Dat was uitdagend, leerzaam en gaaf, maar ook lastig, want ik kwam elke keer in een klas vol onbekenden en moest steeds nieuwe vrienden maken: ‘Hi, I’m Barry’. Dat is toch spannend, en als ik mijn kinderen zie opgroeien in een totaal veilige, fijne omgeving, dan moet ik daar soms aan denken. Leidsche Rijn is onbewust een beetje teruggaan naar Bleiswijk, wat ik de fijnste periode van mijn kindertijd vond, overzichtelijk en onbezorgd. Nederland is wat dat betreft fantastisch, want het zit vol met dat soort plekken. Hoe meer ik in het buitenland werk, hoe meer ik van Nederland hou.

Wanneer doe jij een project wel en wanneer niet?
‘Soms puur omdat iets ongelofelijk goed betaalt. Afgelopen jaar heb ik nog een Amerikaans project gedaan waarvan ik dacht: het is dat het bizar veel geld oplevert, anders had ik dit niet gedaan. Los daarvan leer ik steeds beter te herkennen wat interessant is. Is het script goed, zijn de mensen die het maken boeiend, durven ze risico’s te nemen of zijn ze gemuilkorfd door een zender, kunnen ze maken wat hun hart ze ingeeft, is het fantastische arthouse en moet ik het doen omdat het me emotioneel raakt? Mijn rol in die nieuwe Duitse serie is best klein, dus mijn Duitse agent zei: ‘Moet je dit wel doen?’ Maar het verhaal is heel spannend, met een gaaf basisidee. Dan boeit het me niet dat de rol klein is, ik wilde er gewoon bij zijn, en het voordeel is dat ik lekker veel thuis kan zijn. Dat vind ik prima.’

Het oktobernummer, met daarin het gehele interview met Barry Atsma, ligt vanaf 1 oktober in de kiosk. Hierin praat de acteur onder andere verder over de impact die het coronavirus op hem heeft (gehad), over geld en over zijn carrière.