Column Ginny Ramkisoen: 'Ik constateer een nieuwe seksuele revolutie'

‘Nieuw Whatsappbericht van Alex Seksfeesten Parijs’, verscheen op het beeldscherm van mijn telefoon. Ik ben regelmatig te vinden in de stad van de liefde en als single heb ik er zo nu en dan een date. Niet omdat ik hoop daar de ware liefde te vinden, wel omdat het leuk is om andere mensen te leren kennen op een internationale plek.

Alex ken ik via de datingapp Hinge. Een date hebben we nog nooit gehad, maar dat was ook niet zijn bedoeling, bleek achteraf. De Parijzenaar gebruikt de app om knappe mensen te scouten voor zijn ‘smaakvolle’ seksfeesten. Soms in een chic Frans appartement, een andere keer in een kasteel nabij de hoofdstad. Seksfeestjes van — zo heb ik me laten vertellen — het kaliber Eyes Wide Shut. Mensen die ik erover vertel willen maar wat graag naar zijn soirées.

Dat was vroeger wel anders. Het bijwonen van seksfeesten was jarenlang taboe. Openheid over seks beperkte zich tot afleveringen van Jambers of Seks Voor De Buch, waarin enkel ietwat groezelige mensen durfden te delen dat ze niet heel conventioneel neukten. Onder vrienden werden kinks en fetisjen niet besproken en seks hadden we met onze partners of degene waarmee we een tijdje aan het daten waren.

Maar dat conservatieve tijdperk lijkt voorbij. Tegenwoordig constateer ik een nieuwe seksuele revolutie. We praten makkelijker over wat we willen en doen, en dat is veel, want we zijn niet meer snel tevreden.

Zo zijn seks en het vinden van sekspartners zo normaal en toegankelijk geworden, dat we het ook niet meer met slechts één partner hoeven te doen. Ik hoor dat steeds meer en jongere mensen overgaan op een open relatie, seksfeestjes zijn hot, vreemdgaan is eerder regel dan uitzondering en via datingapps kunnen we anytime, anywhere van bil, zonder dat we überhaupt een drankje vooraf hoeven te doen. Een connectie is niet noodzakelijk voor wie zijn ontevredenheid wil verdoezelen met genot.

En zijn we tegenwoordig niet massaal ontevreden? Als ik denk aan hoe ik tot het einde der dagen moet werken om mijn torenhoge huur te betalen, omdat ik als millennial waarschijnlijk nooit een huis zal kunnen kopen, neuk ik ook liever mijn gevoel weg met tien lotgenoten in een statig Frans chateau dan dat ik in foetushouding ga liggen balen op de bank. Zelfs al heb ik nu een meer dan prima dak boven mijn hoofd.

Waar de seksuele revolutie in de hippietijd over liefde ging, begin ik te vermoeden dat de huidige zijn oorzaak kent in het willen vullen van de leegte die chronische ontevredenheid creëert — gevoed door het digitale tijdperk en het feit dat ‘meer en beter’ slechts één klik verwijderd is. Tevreden zijn met ‘prima’ is lastig als we continu streven naar optimalisatie.

Misschien moeten we daarom onze focus verleggen en ons realiseren dat het leven niet alleen om genieten draait; vaak is prima al goed genoeg. En voor wie snel genot toch verkiest boven acceptatie en tevredenheid: stuur me een bericht, dan geef ik het nummer van Alex wel.